مدح و ولادت امام مجتبی علیه‌السلام
ای وسعت بـهـاری بی انـتـهـای سـبـز مـرد غـریـب شـهـر ولی آشنـای سبـز روح اجابت است به دست تو بسکه داشت بــاغ دعــای هر شب تو ربّـنـای سبـز هر شب مدینه بوی خدا داشت تا سحر از عطر هر تلاوت تو با صدای سبـز سرسبزی بهشت خدا چیست؟ رشته ای از بـالـهــای آبـیــتـان آن عـبــای سبـز از لطف اشکهای سحر غنچه داده است در دامن قـنـوت شبم این دعــای سبـز کی می شود که سایه کند بر مـزار تو یک گنبد طلا ئی و گلدستـه های سبـز آن وقت تا قــیــام قـیــامت به لطـفـتان داریم در بقیع تو یک کــربــلای سبـز یا می شود دلم گل و خشت حــریـم تو یا می شود کبــوتــر تو، یا کــریــم تو تو ســرو قــامتی، تو سـراپــا ملاحتی آقا تو حُـسـن مطـلـقـی و بی نـهـایـتـی خاک زمین که عطر حضور تو را گرفت از یــاد رفت قصـۀ یـوسف به راحـتی یـاد پـیـامـبــر به خــدا زنــده می شـود وقتی که گــرم ذکــر و دعـا و عـبادتی حـتـمــاً برای خواهش دست نـیــازمند دست تـو داشت پاسخ سبــز اجــابـتــی وقتی میان معرکه شمشـیــر می کـشی تنـهــا تویــی که مرد نبرد و رشــادتی با تـیـغ ذوالفقار که در دستهای توست بر پا شده به عرصه ی میدان قـیـامتی بــر دوش سیــدالـشـهــدا بـود رایــتـت عــبــاس بــود آیــنــه دار شـجــاعـتـت خــورشیــد آســمــانی مــاه خــدا حسن هـمـسـایــۀ قــدیــمـی دنیــای ما حسـن پــرواز بـالـهــای خــیــالــی فــهــم مـا کی می رسـد به اوج مـقــام شـما حسن روشن ترین تـجـسـم آیات و سـوره ها یاسین و قدر و کوثری و هل أتی حسن صفین شاهد تو و شــور و حماسه ات شیر دلـیـر بـیــشـۀ شـیــر خــدا حـسـن الله اکــبــر تـو بـلـنـد اسـت وقـت رزم آیـات فــتــح روز نـبــردی تو یا حسن صـلـح شـکـوهـمـنـد تو هرگز نـداشتـه چیزی کم از قیـامت کـرب و بلا حسن صلحت حماسه بود نه سازش که اینچنین شـد سـربـلـنـد پــرچــم اسـلام راستـیـن در خانه تو غیر کرامت مـقـیـم نیست اینجا به غیر دست تو دستی رحیم نیست تو سفره دار هر شب شهـر مدیـنـه ای جز تو کسی که لایق لفظ کـریم نیست از بسکه داشت دست شما روح عاطفه شد باورم که کودکی اینجا یتـیـم نیست جز سر زدن به خانة دلخستگان شهـر کاری برای هر سحرت ای نسیم نیست اینجا که نیست گنبد و گلدسته ای بگو جـایی برای پَـر زدن یا کـریـم نیست؟ داغ ضریح و مرقد خاکیت ای غریب امروزی است غربت عهد قـدیم نیست با این همه غــریبی و دلتنگی ات بگو جایی برای اینکه فدایت شـویم نیست؟ گل داشت بـاغ شـانـۀ تو از سخـاوتـت آقا زبــانــزد هـمـه مـی شـد کـرامـتـت اینگـونه در تـجـلـیِّ خـورشیــد وار تو گــم می شـود ستــارۀ دل در مــدار تو روشن شده است وسعت هفت آسمان عشق از آفــتــاب روشن شــمــع مــزار تــو بوی بهشت، عطر پر و بال جـبـرئـیل می آورد نـسـیــم ســحــر از دیــار تـو دلـهـای مـا زمـیـنـی و نـا قـابـلـنـد پـس یـک آســمــان درود الــهــی نــثــار تو هر شب به یاد قـبـر تو پر می زند دلـم تـا خـلـوت سـحـرگـه آئــیــنــه زار تـو تا که شـبـی بـیــائی و بـالی بــیــاوری ماندیم مات و غـمـزده؛ چشم انتظار تو بـالی که آشـنــای تو بـاشد ابــوتــراب! یا وقف صحن خاکی و پر از غـبار تو بالی که سمت تربت تو وا کنـیم و بعد باشیــم تا هـمـیـشـه فـقط در کــنــار تو با عطر یــاس تربت تو گریه می کنیم آنجا فقط به غربت تو گــریـه می کنیم چـشـمـی که در مصیبتتان تر نمی شود شـایـسـتـۀ شـفـاعـت حــیــدر نمی شـود چشم همیشه ابـریـتان یک دلیـل داشت هر مـاتـمــی که مـاتـم مــادر نمی شود مرهم به زخـمـهای دل پُـر شـراره ات جز خاک چادر و پر معـجـر نمی شود یک عمر خون دل بخورد هم کسی دگر والله از تو پــاره جــگــرتــر نمی شود یک طشت لخته های جگر پاره های دل از اینکه حال و روز تو بهتر نمی شود یک چیز خواستی تو از این قوم پُر فریب گفتند نه .... کــنــار پـیـمـبـر نمی شود گل کرد بر جنازة تو زخــم سـرخ تیر هـرگـز گــلـی شبیه تو پـرپر نمی شود پُـر شد مـدیـنـه از تب داغ غـمـت ولی بـا کـربــلا و کـوفــه بــرابـر نمی شود زینب کنار نیزه کشید آه سـرد و گفت: سالار من که یک تن بی سر نمی شود دیگر تـمـام قـامـت زیـنب خـمـیـده بود از بسکه روی نیـزه سر لاله دیـده بود |